“Πόσες ελευθερίες θα θυσιάζατε για μηδενικό χρέος;”
Είναι Σάββατο πρωί, τέλη Ιανουαρίου του 2011 και βρισκόμαστε σε ένα λεωφορείο του Οργανισμού Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης (Ο.Α.Σ.Θ) το οποίο τελεί υπό κατάληψη από τα άτομα που συμμετείχαν στην πορεία του κινήματος “Δεν πληρώνω”. Το εν λόγω κίνημα έχει ένα και μοναδικό αίτημα, την ακύρωση της αύξησης των εισιτηρίων των αστικών που ανέβηκαν για δεύτερη φορά σε λιγότερο από ένα χρόνο. Έναν χρόνο που δύστυχος τα εισιτήρια δεν ήταν η μοναδική υπηρεσία-αγαθό που ανατιμήθηκε προς τα πάνω στον βωμό της δημοσιονομικής εξυγίανσης.
Οι ανατιμήσεις του ΟΑΣΘ είναι από τις πλέον προκλητικές που έγιναν. Όταν πρωτοβρέθηκα στην Θεσσαλονίκη λίγα χρόνια πριν, ξεκινώντας την φοιτητική μου πορεία, το ελάχιστο φοιτητικό εισιτήριο έκανε τριάντα λεπτά και σου έδινε την δυνατότητα να επιβιβαστείς όσες φορές ήθελες σε ενα αστικό λεωφορείο μέσα στο χρονικό διάστημα των εβδομήντα λεπτών. Τον Μάιο του 2010 ο ΟΑΣΘ ανέβασε τις τιμές με πρόσχημα την μείωση της κρατικής επιχορήγησης που έπαιρνε από 130 εκατομμύρια ευρώ στα εκατό εκατομμύρια. Η τιμή του ελάχιστου φοιτητικού εισιτηρίου πήγε στα σαράντα λεπτά και με την δυνατότητα δυο διαδρομών σε εβδομήντα λεπτά σε σχέση με τις απεριόριστες που ίσχυαν πριν. Η τελευταία αλλαγή ακυρώθηκε μετά από αντίστοιχες κινήσεις των “Δεν πληρώνω”. Εν τέλη η αύξηση που τώρα προωθούσε ο ΟΑΣΘ ήταν πενήντα λεπτά το ελάχιστο φοιτητικό εισιτήριο με την δυνατότητα μια επιπλέον διαδρομή μέσα σε εβδομήντα λεπτά αλλά ΜΟΝΟ προς την ίδια κατεύθυνση.
Με λίγα λόγια αισχροκέρδεια από έναν ιδιωτικό οργανισμό που εδώ και πενήντα χρόνια κρατούσε το μονοπώλιο στις αστικές συγκοινωνίες.
Η πορεία ξεκίνησε στις 12 το πρωί από την πλατεία Αριστοτέλους με κατεύθυνση την πλατεία Ελευθερίας όπου και έγινε η επιβίβαση των διαδηλωτών σε αστικά του ΟΑΣΘ κάνοντας μια συμβολική κατάληψη παρέχοντας έτσι μια “δωρεάν βόλτα” στους επιβάτες. Κατεβήκαμε την Αριστοτέλους ως την Τσιμισκή που ήταν γεμάτη από κόσμο που εκμεταλλευόταν τις εκπτώσεις και είχε βγει για ψώνια και από εκεί συνεχίσαμε προς τα λαδάδικα που ήταν και η πλατεία Ελευθερίας. Κάθε εκατό μέτρα περίπου σταματούσαμε και φωνάζαμε συνθήματα για το “Χαράτσι” του ΟΑΣΘ και όχι μόνο. Άκουγες κάθε λίγο και λιγάκι συνθήματα που χτυπούσαν γενικότερα πολιτικά θέματα, πράγμα όχι παράξενο μια και οι πλειοψηφία των ατόμων που συμμετείχαν στο κίνημα ανήκαν στον ευρύτερο αριστερό χώρο.
Φτάνοντας στην πλατεία ελευθερίας επιβιβάστηκα στο λεωφορείο 3 μαζί με άλλα δέκα άτομα περίπου. Βάλαμε ένα πανό που έλεγε τις θέσεις μας στην διπλανή μεριά του λεωφορείου και ξεκινήσαμε. Μια κυρία γύρω στα πενήντα σύντομα άρχισε να φωνάζει όταν της είπαμε ότι καταλάβαμε το λεωφορείο και κάνεις δεν ήταν υποχρεωμένος να πληρώσει εισιτήριο.
“Αν θέλετε να κάνετε κάτι μην αφήνετε να κόβουν πρόστιμα! Αν κατέβω από το λεωφορείο και δώσω σε κάποιον άλλο το εισιτήριο μου και με δουν θα μου κόψουν πρόστιμο! Ή αν μπει εδώ ελεγκτής. Θα το πληρώσετε εσείς;” λέει και χτυπάει εισιτήριο παρά την προσπάθεια ενός μουσάτου φοιτητή να της εξηγήσει ότι τώρα που ήμαστε μαζικά στο λεωφορείο δεν θα αφήσουμε κανέναν να κόψει πρόστιμο.
Δυο ακόμα επιβάτες αντιδρούν.
“Όταν πάτε σαράντα χρονών και έχετε μια δουλειά και μια οικογένεια να θρέψτε θέλω να δω αν θα έχετε τις ίδιες ιδέες” λέει κάποιος.
“Εγώ είμαι σαράντα χρονών και όμως είμαι εδώ. Που είναι το κακό.” Απαντάει μια μεσήλικη κυρία που συμμετείχε στο κίνημα.
Ένας κύριος αρχίζει να διαμαρτύρεται για την διεφθαρμένη αριστερά. Λέει για τους εργατοπατέρες που τρώνε με χρυσά κουτάλια και εκμεταλλεύονται την νεολαία σαν και μας. Εν μέρη έχει δίκιο του λέμε, αλλά κάποιος πρέπει να κάνει κάτι και αυτός ο κάποιος είναι σίγουρα η νεολαία.
Μπαίνουμε σε μια κουβέντα που δεν οδηγεί πουθενά, μια κουβέντα για το χρέος.
“Και βγαίνετε στους δρόμους και διαμαρτύρεστε για το χρέος. Είστε πόλοι μικροί ακόμα για να ξέρετε. Το ΔΝΤ είναι στην Ελλάδα από το 1974.”
“Άλλο χρέος και άλλο ΔΝΤ.”
“Κάνετε λάθος. Θα μεγαλώσετε και θα καταλάβετε.”
“Η Ελλάδα έχει χρέος απο το 1821.”
“Όχι. Ο Παπαδόπουλος το 73 άφησε την Ελλάδα χωρίς χρέη.”
“Ο Παπαδόπουλος ήταν δικτάτορας.”
“Και αυτοί που μας κυβερνούν τώρα τη είναι; Νομίζετε ότι έχουμε δημοκρατία;”
“Πόσες ελευθερίες θα θυσιάζατε για να έχει η χώρα μηδενικό χρέος; Θα δεχόσασταν ένα δικτάτορα;”
Λίγο αργότερα κατεβαίνω από το λεωφορείο. Η συζήτηση μένει για ώρες στο μυαλό μου. Πράγματι η δημοκρατία που έχουμε σήμερα δεν είναι τελεία. Στις τελευταίες εκλογές ψήφισε λιγότερο από το 50% του λαού με την πλειοψηφία να απέχει από την κάλπη για διάφορους λόγους. Αδιαφορία, αποβλάκωση και αηδία είναι τα συναισθήματα που το πολιτικό κατεστημένο έχει καλλιεργήσει στον κόσμο και κυρίως στην νεολαία.
Ποιο επικίνδυνα από αυτά είναι η αδιαφορία και η αποβλακώσει. Τον τελευταίο χρόνο, ένα σοσιαλιστικό κόμμα (τουλάχιστον κατ΄ονομα) επέβαλε αυστηρά μέτρα λιτότητας σε όλο τον λαό, κατακρεούργησε μισθούς και σύνταξής και πέρασε σε μια ιδιωτικοποίηση επαγγελμάτων, πανεπιστημίων και υπηρεσιών, όλα στο όνομα της σωτηρίας της χώρας και την πάταξη του δημοσίου χρέους. Εκεί που θα περίμενε κανείς να βγουν όλοι στους δρόμους και να διαδηλώσουν συμβαίνει ακριβός το αντίθετο. Οι εργαζόμενοι προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με ακόμα μικρότερους μισθούς, οι φοιτητής συμβιβάζονται με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και την άρση του ασύλου ενώ η αριστερά κοιμάται τον ύπνο του δικαίου και πολεμά έναν εμφύλιο πόλεμο ιδεολογικής καθαρότητας μόνη της.
Και τα χειρότερα έρχονται όπως όλα δείχνουν με το 2011 και το 2012 να είναι οι ποιο δύσκολες χρονιές τις κρίσης και με καμιά προοπτική εξόδου από τον δρόμο που ακούει στο όνομα ΔΝΤ. Ίσως όλοι πρέπει να κάνουν την ίδια ερώτηση που ακούστηκε στο λεωφορείο με τον αριθμό
3 στον εαυτό τους:
“Πόσες ελευθερίες θα θυσιάζατε για να έχει η χώρα μηδενικό χρέος;”
